सदा तेरा ही वास है

स्वतःच्या जगात रमणारा हा कवी खुलतो तेव्हा मात्र अगदी वेगळाच भासतो. हसण्याचा खळखळाट, एकमेकांची उडवलेली टर, अशा मैफिलींचा जणू अनभिषिक्त राजाच हा अशीच एक संगीतात चिंब भिजलेली संध्याकाळ, मोहन, कोको आणि शैली या त्रयीबरोबर चित्रवेधने कॅमेऱ्यात टिपली. एका गाण्याचा प्रवास कसा असू शकेल याची कल्पना देणाऱ्या या गप्पा. शाळा चित्रपटापासून जमलेली ही भट्टी आणि गट्टी अजूनही या कलाकारांना एकत्र आणते.

शाळा हा चित्रपट जरी मराठी असला तरी त्यातली गाणी मात्र हिंदी आहेत. त्यातलेच हे ‘सदा तेरा ही वास है’. कमाल ताकदीचे संगीत, त्यात अभिजात चाल पण रॉकचे पैलू असणारी. जुन्या हिंदीत बांधलेली सुंदर शब्दरचना. त्यातून कौस्तुभ मराठी; मोहन तामिळ, शैली पंजाबी, असं सगळंच अजब रसायन. ह्यांची केमिस्ट्री नक्की कशी आहे, गाण्याचा प्रवास नेमका कसा होतो, हे सगळेच या गप्पांच्या ओघात आले. कानांना पर्वणी असे शब्द आणि सूर, खूप दिवसांच्या साचलेल्या दिलखुलास गप्पांच्या फडामधून उलगडत गेलेले हे तीन कलाकार. या मैफिलीत ‘रांझन यार दी’ आणि ‘आहटें’ ही दोन अग्नीची सुपरहिट गाणीही त्यांनी गायली. अनप्लग्ड अशा या क्षणांत कमालीचे विशेष होते ते म्हणजे शैलीची कविता, ‘क्यों और यूं भी हो सकता है ‘ आणि त्यावर फार वेळ न घेता मोहन आणि कोकोची उत्स्फुर्त चाल बांधणी. हे म्हणजे इतके आपसूक आणि नैसर्गिकरित्या झाले की गीतकार संगीतकारातला जो एक अदृश्य दुआ असतो तोच समोर आला.